IL BACO

در پيله تا به كي بر خويشتن تني؟
ـ پرسيد كرم را مرغ از فروتني ـ
تا چند منزوي در كنج خلوتي،
در بسته تا به كي، در محبس تني؟

در فكر رستنم ـ پاسخ بداد كرم ـ
خلوت نشسته ام زينروي منحني.
فرسوده جان من از بس به يك مدار
برجاي مانده ام چون فطرت دني.

همسال هاي من پروانگان شدند
جستند از اين قفس، گشتند ديدني.
يا سوخت جانشان دهقان به ديگران،
جز من كه زنده ام در حال جان كندني.
در حبس و خلوتم تا وارهم به مرگ
يا پر برآورم بهر پريدني.

اينك تو را چه شد كاي مرغ خانگي!
كوشش نمي كني، پري نمي زني؟
پا بنده ي چه اي؟ وابسته ي كه اي؟
تا كي اسيري و در حبس دشمني؟


IL BACO


“Fin quando il tuo corpo avvolgerai nel bozzolo?”,
Domandò, ossequioso, l’uccello al baco,
“Per quanto resterai in disparte in quell’angolo remoto?
Fin quando resterai nell’involucro, dal corpo imprigionato?”

Rispose il baco: “Ho in animo di prendere il volo
Da questo alveo dove in solitudine mi sono ritirato.
A lungo ho esaurito la mia vita in una sfera,
Dove sono rimasto seguendo la mia umile natura.

Si mutarono in farfalle i miei coetanei,
Da questa gabbia volarono via
Per essere ammirati o arsi vivi dal colono,
Altri ma non io, che sono vivo e mi affanno
In prigionia e in solitudine fino al mio tempo
Per morire o mettere le ali per volare.

A te, invece, o uccello domestico, che accadde!
Non tenti di volare?
A cosa sei legato? A chi assoggettato?
Fin quando resterai nella prigione del nemico segregato?”


Nima Yushij
traduzione dal persiano di Assunta Daniela Zini
Roma, 16 marzo 2008